Blogstilte

Het zal menigeen niet eens zijn opgevallen...maar de laatste tijd zijn er geen blogjes van mij meer verschenen. Daar is niet echt een directe reden voor, een grondige verklaring of een goede smoes. Anders dan...ik had er de puf niet voor. Niet dat er geen leuke spannende verdrietige of andere emotionele momenten zijn geweest. Verre van dat. Nee eerder het feit dat in de avonduren, ik gewoon lekker met de pootjes in de ambulancestand lag te vegeteren op de bank. Nou ja vegeteren. Tussen de stapels was die te vouwen waren en natuurlijk de gewone zaken des huishoudens kon je mij vinden in de ontspanningshouding.
Enfin kort en goed, vandaag zag ik in een ooghoek dat ik een blogspot had. Ooooo ja inderdaad, dat deed ik ook nog eens af en toe.
En hier istie dan....mijn eerste nieuwe blogje. Ik ga niets beloven, ik ga niets vastleggen..maar de komende tijd heb ik wel wat zaken op stapel staan die de moeite waard zijn, vind ik dan!!
Dus we gaan er aan werken.

Opvallend genoeg is deze week al een leuke te melden. Voor het eerst in meer dan 20 jaar ga ik naar de opening van het Carnavalsseizoen in Maastricht (Mestreech voor de intimi onder ons) Ik ga daar met een vriendin naar toe en we gaan er niet uitzien. De pruiken ga ik morgen halen, het schminkvoorbeeld in het brein verankerd. Dus let op...Vrijdag de elfde van de elfde loopt deze gek incluis vriendin (net zo gek) rond in Maastricht. Mocht je mij zien (knap hoor) of herkennen (nog knapper) dan mag je me natuurlijk gerust aanspreken. Ik geef ook antwoord terug.

Er is nog iets te melden...de komende tijd zullen jullie wel een blogje of twee kunnen lezen over de Miss Plussize FashionVerkiezing in Eindhoven.
40 Bloedmooie dames gaan daar strijden voor de titel Miss Plussize Fashion 2012.
Het is ieder jaar weer een eer daar te mogen jureren, maar meer nog om de volle vrouw daar positief in het zonnetje te zetten.
Dit jaar zal op 25 november de casting plaatsvinden waarbij de keuze maken voor 12 modellen die naar de finale gaan op 25 maart 2012.
Als het dit jaar weer zo moeilijk wordt als vorig jaar dan kunnen we onze borst(en) wel nat maken.
Vorig jaar won Miss Simone. Zij heeft het afgelopen jaar de volle modebewuste vrouw vertegenwoordigt en lees haar verhaal op haar Hyves.

Dat was het voor vandaag!

Cupcakes and Angels

Het kan in het leven verkeren. Zo ben je een provinciaaltje met gewone vrienden en een redelijk normaal leven en zo ga je aan de Twitter. Bij het krijgen van de nieuwe foon werd het voor mij opeens mogelijk om veel meer dan eerst te twitteren.
Dat is leuk kan ik je zeggen!! Doen!
Op Twitter leer je veel mensen kennen. Mensen die verder vaak zonder ze ooit reallife te ontmoeten,  toch vrienden worden.
Ik ben er zeer van onder de indruk dat je op twitter de meest fantastische mensen ontdekt.
Ik heb natuurlijk mijn dierbare vrienden van de Grote Maten beurs te Eindhoven maar daarnaast heb ik enorm veel leuke mensen ontmoet. En belofte maakt schuld. Een van die mensen zal ik eens even vanuit mijn visie op de Blogkaart zetten.
Ik leerde haar kennen door haar site, die vol staat met enorm veel lekkere cupcakes, niet om te eten maar om in bad heerlijk van te genieten. Ik kreeg er ooit een cadeau en sindsdien ben ik "hooked". Sindsdien volg ik haar.
Het heet The Beauty Bakery en zeer aan te bevelen als je echt orgastisch wilt genieten van badderen.
Maar daarnaast ontdekte ik dat Angel ook een redelijk prettig gestoord typetje is (Just like me!). Zo ontdekte ik dat ze samen met Yolande Schijns samen een wekelijkse redelijk hilarische blog schrijft. Yolande is de schrijfster van Opening Night haar eerste debuut roman en naar mijn eigen bescheiden mening een aanrader op schrijversgebied!
In de tweets die ik wissel met Angel komt een ding duidelijk naar voren. Als ik prettig gestoord ben dan heeft zij de overtreffende trap bereikt.

Je kunt je het beste voorbereiden op een tweet van Angel door niet na te denken en gewoon ondergedompeld te worden in de Angelfactor. Direct, opgewekt, ongelofelijk lichamelijk ingesteld, gek op kleding, chainsmoking a pack of cigarettes a day,  een wereldsmooi wijffie en voor mijn gevoel iemand die je moet volgen. A warning for the wise. Angel eet in haar eentje een hele pot sambal leeg. En de tweets die dan volgen zijn dus Poeptweets. Kun je daar niet tegen, jammer dan..want ook die zijn hilarisch.
Angel just for you girl.  Yolande ...belofte maakt schuld.
(alle hierboven staande informatie is, op de links naar andere sites na, een persoonlijk, en niet door andere informatie te onderbouwen eigen mening. Mocht je hier iets van vinden, dan mag dat!)

Toekomstvisie.

Een paar dagen geleden zaten mijn ouders aan de tafel bij ons. Kijkend naar mijn moeder, en haar ouder wordende gezicht en grijze haren moest ik denken aan een Engels gezegde.
"Growing old, Gracefully." Nou dat is iets dan mijn moeder zeer goed laat zien. Een nog zeer gave huid en mooi grijs haar. Zelf ziet ze dat niet zo, maar ja dat is vrouwen denk ik eigen. Mijn vader heeft een mooie donkere huid in tegenstelling tot mijn moeder die een sneeuwwitjestype is. Blanke huid en zwart haar, daartegenover mijn vader, donkere huid en zwart haar. Als je de foto's van hun beiden ziet in jongere jaren dan zie je een op Elvis lijkend stuk dat in een zwart trouwpak staat,  naast een Elizabeth Taylor der lage landen.
 Mijn vader is inmiddels trotse bezitter van een baard en begint te kalen, maar daar geeft hij niets om. Zijn blauw / grijze ogen zijn nog altijd zeer doordringend en kunnen de wereld aan.  Zo dat is dan mijn afkomst.
Nou zal het jullie niet verbazen dat ik mezelf niet echt terug kan vinden in deze schoonheden. Ik vond mezelf altijd maar een little ugly Duckling (hebben we allemaal denk ik wel) en ben eigenlijk pas de laatste jaren heel tevreden over mezelf en mijn uiterlijk. Maar ook ik word ouder naar gelang mijn leeftijd vordert. En daar kunt je veel van vinden. Sommige dingen kijk ik naar uit, andere zaken vind ik minder. Zo ontdekte ik dat mijn ouders allebei trotse bezitters zijn van wat ik noem de kalkoenenkin. Ik neem aan dat jullie weten wat ik daar mee bedoel. 
Ik zag het pas goed toen mijn pa een aantal weken geleden zijn baard perongeluk helemaal afschoor. Dat op zichzelf is al een heel verhaal. Hij ging de baard trimmen en kwam tot de conclusie dat de trimmer moest worden gereinigd. De daad bij het woord voegend reinigde hij de scheerkop en ging verder met het bewerken van zijn baard. HOLAAAAA opeens kwam hij er precies op tijd, net te laat achter dat hij vergeten was de afstandshouder er weer op te zetten. En dus liep er opeens een A73 over zijn gezicht. Een rechte weg waar al jaren geen zonlicht had geschenen. En ja dan kun je niets anders meer dan alles afscheren. Toen ik hem smiddags zag herkende ik hem niet. Als mijn moeder er niet bij was geweest dan had ik zo aan hem voorbij gelopen.  Maar.....ook hij heeft de kalkoenkin. En dus ben ik erfelijk voorbepaald die ook te krijgen. EN....deze week werden er op school waar ik werk foto's gemaakt en wat zag mijn spiedend oog... aan de onderkant van mijn vierkante mooie strakke kin...het begin van de kalkoenkin.
Hoe dan ook....als ik later oud en wijs ben en dan nog kan terugkijken op een geweldig leven..dan mag mijn kalkoenkin met me mee! Want,... is er wat aan de doen? Behalve snijden? Laat jullie licht eens schijnen op dit dilemma! Gobble Gobble en tot snel.

Groenvoer......!!

Een verantwoord dieet hoort er tegenwoordig bij. Je kunt geen tijdschrift openslaan , website openen of het schreeuwt je tegemoet. Groenten moet. Groenten doen je goed.

Ik ben het er mee eens, helemaal mee eens want vitamines en mineralen, sporenelementen en vezels zijn goed voor je body. Maar tegenwoordig moet je wel heel goed uitkijken wat je eet. Neem nou die rode bietenspruiten. Het is decomateriaal om een bord er mooier te laten uitzien hoorde ik op tv. Een Minister scheen er haar licht nog eens over en vertelde de natie: "Niet eten die deco, netjes laten liggen." Je zo ben ik dus niet opgevoed. Wat er op je bord ligt eet je op, dat was het credo vroeger thuis.
Maar ik denk nog wel even drie keer na, voor ik in een restaurant de volgende keer een kunstig gesneden radijsje, of in spiraal gesneden komkommer, rode bietenspruitjes, tauge of andere vormen van decoratie in mijn mond stop.
Je zou zo maar een bacterie cadeau kunnen krijgen waar je niet om gevraagd hebt. Ik moet ook zeggen dat ik me vaker afvraag hoe het met de hygiene in een restaurant is gesteld. Daar waar ik kom wil ik altijd wel graag de keuken kunnen vertrouwen. En juist om dat vertrouwen gaat het hem nou net. Ik zit niet te wachten op Ehec en mijn familie ook niet. Maar aan de andere kant nooit meer uit eten is ook geen optie, zoals geen groenten eten ook niet kan.
Ik hou van groenvoer, ben echt een knijn bij tijd en wijle...maar wel thuis. Lekker verse tomatensalade, komkommers in een zoetzure dressing, sla alle soorten en kleuren, noem maar op... Heerrrrrrlijk. Maar vandaag in de supermarkt betrapte ik mezelf erop dat ik bij de groenteafdeling, alle landen van herkomst aan het checken was. Spanje?? doe maar niet. Duitsland??  No go! Tauge in het bamipakket ..effe niet! Dus alle negatieve publiciteit heeft toch wel invloed op me gehad. Ik waste altijd alle groenten behalve die voorverpakte sla en dergelijke. Maar momenteel was ik alles. Alle groenten worden onder de stromende kraan boenen, met veel water..blijkt dat geen ene moer te baten. Koken die handel..minstens een minuut op 80 graden. Dag komkommer en hallo kwamkwammer (verleden tijd van komkommer), sla-derrie ipv van knapperige blaadjes. Dat gaat het dus ook niet worden.
Zo langzamerhand denk ik dat we een beetje aan het doordraaien zijn. Vroeger at ik wortelen van het veld, bespoten met varkensmest, at ik rauwe erwten onder het doppen, speelden we op de plaatselijke vuilnisbelt, waar toen ook nog een open riool op uit kwam. Ik ben er naar mijn weten nooit ziek van geweest. Het ligt dan aan je immuunsysteem, zei mijn moeder altijd. Vies worden moet, daar wordt je sterk van. Groenten met zand...eten want zand schuurt de maag..!!! En ziek worden is okee, daar wordt je sterker van. If it doesn't kill you it makes you stronger! Of ligt het aan het feit dat de wereld zichzelf ziek heeft gemaakt door alle ziektes te willen uitbannen. Ben geneigd het laatste wel degelijk te geloven. Jammer we maken onszelf dus ziek door niet ziek te willen zijn. Strakke actie mensheid!!

Ik ga denkelijk toch maar over op het vitaminearme dieet van mijn goede vriend DoktahD (Baron van Beauluna). Hij zweert bij de Bamischijfvanvijf., En binnenkort komt zijn boek uit. Verantwoord en veilig  frituren (EHEC-vrij). Effe erbijzeggend dat dit een grapje is voordat de Warenautoriteit mij en hem op de vingers komt tikken.
Vanavond eten wij in ieder geval alles uit de Bamischifvanvijf. En de rode bietenspruitjes????? Laten liggen hoor.

 Blijken dus meer mensen dit geniale idee te hebben. Waaah

Je wordt ouder Mama geef het maar toe!

Eigenlijk heb ik geen problemen met mijn leeftijd. Sterker nog ik ben er trots op steeds weer een jaartje erbij te mogen tellen.
Ik ben 45 en trots op mijn leeftijd en ook op hoe ik het nog doe. Ben op een aantal kleinigheidjes best nog fit  (slijtage aan knie dankzij sporten niet meegerekend). Vanmorgen nog met de fiets de boterhammen voor de jongste van de vier telgen na gaan brengen. Niet buiten adem geweest. Das mooi dan!

Ik word wel steeds geconfronteerd met het feit dat mijn kids ook ouder worden. En dat ik dat veel meer problematisch vind dan mijn eigen leeftijd. Van de vier koters hebben er momenteel twee al de leeftijd van volwassenheid bereikt. Dat dit gepaard gaat met volwassen gedrag was mijn grote hoop. En ik moet zeggen het valt me niet tegen. De opvoeding is in zoverre voldoende geweest dat ik mij niet hoef te schamen als ze in de buitenwereld "hun ding" doen.

De anders twee meiden zitten nog steeds in de Puberandus Grandus fase. Met andere woorden, het maakt niet uit wat er gebeurt is of gezegd wordt, het maakt ook niet uit wie het was, en nog veel minder interessant is het waarom van het gezegde. Maar alle voorgaande onderdelen zijn een reden. Een reden om vulkanische aktiviteit van ongekende grote op te wekken. De vulkaanuitbarstingen in Chili en Ijsland zijn er niets tegen.

Als de wind fout staat dan ontstaan er vaak zeer ontvlambare situaties die zich kenmerken door verbale uitbarstingen van wereldformaat. Waarbij er zinnen, deelzinnen, onderdelen van zinnen en gewoon plain en simple niet te herhalen woorden voorbijvliegen. In zo een rap tempo dat ik denk dat het een ping-pong wedstrijd is op wereldniveau.
Voorheen (lees een maand of wat geleden) placht ik in te grijpen en voor Politieagente te spelen.
Ik ben daarmee gestopt. Ik heb besloten deze beker aan mij voorbij te laten gaan en me (welbewust) te onttrekken aan deze strijd der Puberandussen. Ik hoor het allemaal wel en trek ook mijn wenkbrauwen op maar ik laat dit gekissebis vanzelf doodbloeden. Het kan 5 minuten duren of een hele dag, en afkappen kan altijd nog bij het ontstaan van handgemeen.

Maar dit is wel de reden dat ik me af en toe oud voel. Deed ik dat vroeger ook?? Heb ik mijn ouders ook zo gefrustreerd?? En sterker nog, hebben zij er ook grijze haren van gekregen? Hebben ze ook negatieve  gedachtes gehad over de waarde van hun opvoeding?

Ik wens te denken van niet. Ik hoop ook dat het niet zo is. Want als dat wel zo is dan wil ik mijn ouders alsnog mijn excuses aanbieden. Vanwege alle onrust die het veroorzaakt, vanwege het verdrietige gevoel dat je hebt als je kids dit doen. maar ook vanwege het feit dat ik het me niet eens kan herinneren. En dus mijn kids dit waarschijnlijk ook nooit meer terug kunnen halen. En ik het ze niet kan kwalijk nemen.
Dit zorgt er dus voor dat ik ook geen energie hierin hoef te steken. Energie overhouden is goed, kun je voor andere dingen inzetten.Dan voel je je niet zo oud, en kun je nog effe lekker de badkamer een beurt geven. Hoor je ook het gekibbel beneden niet!


Een ding is zeker!
 "het is maar een fase...het gaat allemaal voorbij"
 

Haaaaaaamsteren!

Gisteren werd onze jongste twaalf jaar en dat betekende dus het aanschaffen van een verjaarscadeau. Op haar verlanglijstje stond als eerste vermeld een cavia! En als ze die niet zou krijgen dan zou haar leven verwoest zijn. (en letterlijk stond erachter SIRIUES ..geen typfout).
Cavia's en ik gaan niet samen. Zal wel te maken hebben met het knuffelgehalte van die mislukte Guinese Varkentjes. Maar ik heb het niet op ze!. Zenuwachtige kriebelmiepjes zijn het die bij het minste of geringste gedoe gaan piepen, poepen en plassen.
Maar het is voor de opvoeding van Gioya wel goed om de verantwoording te hebben over een levend wezentje. En dus gingen we gisteren naar de Boerenbond. Om daar eens te kijken naar een of ander knaagachtig wriemelend iets. Inclusief kooi en toebehoor leek ons dat een gepast cadeau. Daar aangekomen zagen we punkcavia's (och wat lief, die wordt het...neeeee!) Knijntjes met hangoren (ooooeeee poepig..die dan?? Neeeee!) En uiteindelijk dan een witte Goudhamster ( Hoe dat kan ben ik nog aan het uitvogelen, dat goud heb ik nog niet gevonden en voor mij is het een mislukte rat zonder staart) Maar goed, dat was het compromis. Een hamster, klein genoeg voor de kooi, stil genoeg en zonder veel gedoe te houden en last but not least. redelijk hufterproof. Aangezien de levensverwachting van deze beestje max 3 jaar is, had ik ook zelf wel het idee dat we dit als familie van 6 personen met 2 katten en veel aanlopers, er nog wel bij konden hebben. Het witte beestje werd voortvarend uit de kooi geplukt en beet de medewerker in de hand. (jesses nu al dacht ik nog!)  Deze volleerde dierenvriend liet het beestje dan ook acuut uit zijn klauwen vallen, en witte mislukte rat maakte zijn eerste vliegreis ever. Namelijk anderhalve meter recht omlaag op de voeten van de dierenmenner. Hij vinger in de mond, Wit ding op de grond in shock. Nu blijken ze dat makkelijk te kunnen hebben, volgens hem! Maar mijn geloof in hem was enigszins geschonden na deze toch wel erg woeste aanval op mijn toch al niet zo overtuigde hamsterinstelling!
Nadat de handleiding was uitgelegd aan dochterlief (wat moet je doen qua verzorging wat kan wel en wat kan niet...moet ik deze man nog serieus nemen??) wilde ik van mijn jongste telg een zwart op wit verklaring van de volgende feiten.
1. de verzorging van naamloze hamster ligt bij haar.
2. Er is geen enkele reden om de verzorging niet te doen plaatsvinden.
3. Een keer in de week dient het hamsterhuis te worden gekuist.
Nadat ze had beloofd dit echt te doen en ook heel goed te doen, werd het beest in de kooi gedaan, en knaagde direct een zuignapje door (pfff) en kooi en inhoud en bijhorende zooi werden betaald en gingen mee naar huis.

De naam van het witte monster was een ander probleem. Hoe noem je een mislukte rat. Mijn oudste dochter heeft het vaak over geniale shit en dus was de afkorting GS een optie. Ik vond Juup wel een leuke naam, en Gioya zelf kwam met de naam Dodo, vanwege de dappere vliegactie in de winkel. So Dodo it is.. Dodo loopt over handen, rent zich suf in het rad, slaapt zich helemaal onnozel en is best wel lief. Hier een foto van het onderwerp van dit verhaal!!








Dus in Huize Weltevree gaat alle aandacht uit naar een kleine mislukte witte rat zonder staart die eigenlijk een goudhamster is die niet goud is maar wel lief.
Pfff het is me toch wat!!

Old Friends

Zo'n 14 jaar geleden vertrok mijn vriendin Melanie met haar man Rick en haar kinderen vol goede moed naar Amerika. Nar Phoenix Arizona. Wij hadden een vriendschap die zeer ongewoon was te noemen.Een klik hadden we die niet verder te omschrijven was als soulmates.
Natuurlijk wenste ik haar toen alle succes en liefs in haar nieuwe thuisland, maar verdriet was zeer zeker aanwezig. Na een tijdje ben ik nog eens op bezoek geweest in Phoenix. Dat was geweldig..provinciaaltje in wereldstad! Wijdt ik nog wel eens een blogje aan.
Op een gegeven moment zijn ze wederom verhuisd naar Koeweit vanwege het werk van haar man. Toen ben ik haar kwijtgeraakt. Ongeveer 12 jaar lang was ze onbereikbaar en wat ik ook deed ik kon niet achter haar verblijfplaats komen. Afgelopen maand vond mijn man haar op Facbook. Ik heb haar een berichtje gestuurd en zelf als de sodemieter een account aangemaakt. Gaat op een gegeven moment de telefoon...en hoor ik aan de andere kant....(in het duits) ....waaaaaaah juliie hebben nog steeds hetzelfde telefoonummer! Er ging een schok door me heen, ik kreeg kippevel...tranen stonden in mijn ogen...ik herkende haar stem. Het was Melanie!! Wat geweldig dit!
Gisteren hebben we elkaar voor het eerst sinds al die jaren weer ontmoet. Er was niets veranderd, we beppen nog steeds in het duits en engels en alles ertussen in. We hebben geknuffeld, verteld over de afgelopen jaren, alle mooie dingen alle minder mooie dingen. Ongelofelijk, dit is geen toeval, toeval bestaat niet! Het feit alleen al dat ze gewoon naast me zat en dat we elkaar konden aankijken en gewoon genieten van elkaars aanwezigheid.
Het was gisteren dus een topdag, een dag met een sterretje , een dag om niet te vergeten.

 Hier zijn we samen, uit eten  bij de Griek! Lekker gegeten, maar meer gekletst dan gegeten.
Ze woont nu in Belgie en in ga haar binnenkort bezoeken,ze woont maar 80 km van me vandaan!
Me so happy.

And the winner is.....

Ik heb een trauma als het op tandartsen aankomt. Als kind hadden we de tandartsbus die 2 keer per jaar voor school kwam rijden om alle kindjes te martelen. Als je de leerling was die als laatste op de lijst stond. omdat je nou eenmaal een achternaam had die met een van de laatste letters in het alfabet begon dan was je de "ties"!
Ik dus...!
Zo is het me dus overkomen dat 4 mensen mij vasthielden om ervoor te zorgen dat het chinese martelaarswerktuig (genoemd Dokter Chong) me een tand kon boren. Ja dat ging dus gruwelijk mis. Ze hebben me in de tong geboord. Het bloed spoot eruit en mijn vertrouwen in de mensheid en dan meer specifiek de tandartsen was met het verdwijnen van mijn bloed ook voorgoed verdwenen. Ik ga inmiddels trouw naar mijn tandarts om erger te voorkomen..maar als angstpatiente schijt je dus 4 kleuren bagger zo'n 2 dagen voor de afspraak, vooral als je dan ook nog slechte tanden hebt. (na 4 bevallingen schijnt dat normaal te zijn).
Vrijdag ben ik bij mijn eigen tandarts geweest voor een vermeende (ja je leest het goed!) tandvleesontsteking. "Spoelen met Chloorhexidine dan komt het allemaal in orde!" Ik hoor het hem nog zeggen. Niks kwam er goed. De pijn werd steeds erger en de zwelling ook. Notabene bij een tand die al 3 keer een wortelkanaalbehandeling heeft gehad. Nadat ik gisteren om 4 uur in de middag al reeds 6 tabletten brufen had gehad, a 400 milligram was ik er wel klaar mee.
De weekenddienst (vrijwillig) gebeld en ik mocht om 18.30 komen. Pff gelukkig maar dacht ik nog.
Ik was gelukkig direct aan de beurt en mocht mijn mond openen voor een mij volkomen onbekende tandarts (stap 1....controlefreak overwinningsstapje). Na een korte blik in de mond zei hij heel opgewekt: O ik zie het al, effe een foto maken."Op dat moment was ik er nog van overtuigd dat het met een klein sneetje in het bultje gedaan zou zijn. Maar neeeee hoor. Op de foto was zichtbaar dat boven de reeds dood verklaarde tand zich een enorme hoeveel troep en druk had opgebouwd. Ik zou een endo krijgen. Een watte?? Een wortelkanaalbehandeling. Waarop ik natuurlijk aangaf dat ik er al drie bij die tand had gehad. Nou hij verwedde er 100 euro voor dat dat niet zo was. (die heb ik trouwens wel gewonnen, maar krijgen zal ik ze wel niet).
Inmiddels was mijn stressniveau gestegen tot trillen en hijgen en moest ik dus heel goed bij mijn positieven blijven om hier in toe te stemmen.
Uiteindelijk ging hij aan de slag met de verdoving. Als always...werkt die niet, omdat mijn systeem blijkbaar niet vatbaar is voor normale verdovingen en pijnstilling. Hij begon met boren (aaargh dat geluid alleeen al) en ik lag zo gespannen als een boog in de stoel. Hij vertelde netjes wat hij allemaal ging doen en de tranen begonnen te rollen over mijn wangen. De ontzettend lieve assistente, stond mij met zakdoekjes en een ferme hand terzijde (meiske zal vandaag wel bij de eerste hulp zitten met een gekneusde hand). Het begon nu echt pijn te doen ondanks het bijspuiten. En daar kwamen ook al de gevreesde vijltjes om het kanaal te reinigen.
Kanaal open, raggen met dat vijltje, troep eruit, spoelen met chloor en klaar, dacht ik nog. Nou ik zal het in een paar woorden samen vatten. Hij heeft 28 vijltjes moeten gebruiken om het kanaal, dat door de ontsteking die dus nooit weg is geweest, schoon te krijgen. 2 uur lang heeft die man geprobeerd het door te steken. Uiteindelijk is het hem gelukt. Ook hij had het zweet in de handen staan en wist niet meer hoe en wat. Opeens schoot het vijltje door, een vlijmscherpe pijn trok mijn tand. Na nogmaals gereinigd te hebben, werd de tand met een noodvulling afgesloten.  Bleek dus dat de normale mens een wortelkanaal heeft van 2 mm. Bij mij is niets normaal en dus heb ik een wortelkanaal van 2.8 mm lang.( waarmee wederom bewezen is dat ik niet normaal ben!!)  Dat heeft mijn tandarts dus niet gereinigd en dat is dus weer gaan ontsteken.Na de nodige goede adviezen mocht ik vertrekken, hoefde ook niet te betalen want hij zou dit opnemen met mijn eigen tandarts en de verzekering.
Met een gezicht als Rocky Balboa na een titelgevecht en rode ogen van het huilen, kramp in benen en pijn in de rug van de spanning liep ik de behandelkamer uit, Daar zaten 5 mensen al twee uur te wachten op mijn held die me van mijn pijn af heeft geholpen. Die mensen waren niet blij met mij, en uitten dat dan ook. Ik heb alleen maar geglimlacht en gezegd dat hij er vandaag erg veel zin in had. Twee van deze goochemerds, trokken enigzins wit weg en ik liep de praktijk uit, het avondzonnetje in. Met mijn dikke lip en gezwollen gezicht heb ik in de auto nog effe zitten janken.
Maar goed, ik ben die man zowat van dankbaar!
Ik heb gewoon kunnen slapen en vandaag is het allemaal weer wat geslonken. Alleen zit er een scheur in mijn lip van het openhouden van de mond en doet mijn kaakgewricht pijn. Maar jongens wat ben ik opgelucht dat ik mezelf heb overwonnen.
And the winner is..Me!

Pasen.

Allemaal vast een Zalige Paashaas gewenst. Eieren, chocolade, en natuurlijk een brunch.
Een brunch waarbij je eieren eet tot je er slecht van wordt ( althans mijn kids). Ieder eitje moet getikt worden met een tegenstander. Een oud gebruik dat bij ons in de familie echt een vete heeft ontketend. Jaja ondergetekende is daar mede aan schuldig.
Toen ik jong was (heul lang geleden) deed ik dat met mijn vader en broer. Mijn moeder deed aan deze hobby niet mee.
Enfin, het was eerst zaak om het juiste, perfecte, en vooral hardste ei te vinden. Dat werd met zorg uitgekozen. Daarvoor stond ik eerder op dan broerlief en pa, want ja: wie het eerst komt die het eerst maalt.
Ik zat mij dan ook te verkneukelen dat ik dan zou winnen.
Niets is minder waar. Al had ik mooiste, sterkste en sjiekste ei....dan nog won mijn vader. Tot grote ergernis van broer en ik.
En ik snapte er de eieren uh ballen van. Hoe kon dat toch, dat mijn pa zomaar een eitje koos en altijd won.
Na vele jaren van een onbegrepen ei-fobie, kwam ik er dan achter. HET GAAT OM DE MANIER HOE JE HET VASTHOUDT.
Kijk, met twee spitse punten tegen elkaar aantikken, dat levert altijd een beschadiging op. Maar als jij je eitje een soort van jasje geeft met je hand. dus je hand om het ei vouwt en dan tikt. Dan is het ei sterker, en ja dan win je vaker....veel vaker.
Geen wonder dat slimke (ik dus) niet kon winnen.
Sinds ik dat weet, win ik ook wel eens van mijn vader, en winnen mijn kids nooit van mij.
Want ik heb een geheim!!
En ik hoor morgenvroeg al de opmerkingen. MAHAAAAM hoe kan het toch dat jij altijd wint.
Ja sommige dingen..hou ik nog even voor mezelf.
Ja want iedereen heeft recht op minimaal 1 trauma, lol

en voor na 1e paasdag....I WISH YOU A VERY HAPPY SECOND PEESDAY!!!

Tuinparadijs

Twee zwetende mannen in werkkleren met bijbehorende helmpjes en kwaadaardig uitziende machineriën lopen door mijn tuin.Vanmorgen stonden daar nog vele reeds jarenlang onverzorgde en overjarige planten struiken en bomen. Inmiddels is het een grote woestenij. Waar eens bomen stonden lijken nu meteorieten te zijn ingeslagen. Waar struiken stonden kijken zielige vergeten sprietjes eenzaam in het rond. Een van die mannen heeft naar eigen zeggen een goddelijk atletisch lichaam, let wel als vriend van de familie wordt hij met zijn 2. meter eerder gezien als mobiel klimrek, maar dat terzijde.
Dit goddelijk atletisch lichaam hing vanmorgen aan een touw in mijn 6 meter hoge Tuja. Weg Tuja, hopla en welkom gat in de aarde. Manlief (zwetende man nummer 2) loopt door de tuin en ragt alles bij elkaar dat in de versnipperaar kan. Inmiddels zijn wij dan ook trotse eigenaars van een berg mulsen van bijna 2 meter hoog en een metertje of 2 doorsnee (mag het ook een beetje meer zijn?) Elke twintig minuten doet er zich wel een dilemma voor: Wil je wortels van de grote boom bewaren om een wal mee te maken? Wil je de zand die overblijft van het egaliseren ook alvast op de wal hebben. Wat wil je met het terras? Enfin allemaal dingen waar ik wel een antwoord op weet maar waar ook weer een prijskaartje aanhangt.
Ik laveer tussen kosten en kunst en probeer het beeld dat ik voor ogen heb zoveel mogelijk te benaderen.
Ik denk al aan de fruitbomen die we gaan planten en de hortensias die volgend jaar in overvloed zullen bloeien. En aan mijn tuinhuisje dat achter in de tuin een mooie blikvanger zal gaan worden.
Ik ben een tevreden mens: twee zwetende mannen in mijn tuin, een berg mulsen, en een tekening van hoe mijn tuin gaat worden.

Komen jullie eens kijken als hij klaar is??

Chocolademelk!

Het kan verkeren in het leven, zo zit je tot aan je nek in de voorbereidingen voor een bonte Revue (die overigens een geweldig succes was) en zo probeer je een van afstammelingen duidelijk te maken waarom nee..ook echt nee is. Nein, non, nicht, no, njet en alle mij bekende vervoegingen van het woord nee passeren de revue. Maar mijn nee is net zo goed als mij ja. Tenminste dat roep ik dan altijd.
Mijn dochter is echter van mening dat het woordje nee is uitgevonden door gefrustreerde ouders die gewoon geen zin hebben om uit te leggen wat dat nee nou betekent.
Na dat ik nog humoristisch heb geprobeerd te vragen welk gedeelte van het woord nee ze nou niet begreep, wordt door haar het zware geschut ingezet.
De levensvraag, de quintessence van het leven, de kern van haar bestaan. "Waarom ik nou altijd nee zeg tegen haar en nooit tegen de anderen."
Welgeteld denk ik dat ik zo een 20 tot 30 keer per dag nee zeg tegen diverse afstammelingen. Echter dat ontgaat haar blijkbaar, aangezien de nee's die ik tegen de anderen verkoop voor haar verder geen consequenties hebben.

De vraag of ze net voor het eten een beker chocomel mag, wordt dan ook door mij beantwoord met een ferm NEE. Waarop madame antwoord dat ze niet anders verwacht had, aangezien ze de jongste is..en toch echt nooit iets mag...ook geen glas chocomel net voor het eten. Maar WAAROM dan niet??? is de volgende aanslag op mijn momenteel enigszins aangeslagen geduld. Ik leg dus ten overvloede voor de tigste keer uit dat chocomel teveel energie bevat om net voor het eten even naar binnen te schudden en dat ze dan wel eens geen honger kan hebben.
Daarop zet madammeke haar handen als een volleerde dramaqueen in haar zij en zegt: :"Maar dat is verder geen probleem dat scheelt weer een hoop inkopen op de lange termijn. Ik  hoor je elke week zeggen hoeveel het allemaal wel niet kost om een gezin te voeden. Dit is toch veel goedkoper. Mama mag het pleaaaaaseee??"
Ik sta paf, ben tot in mijn ziel geraakt, weet er geen woorden meer voor en schiet volkomen onpedagogisch enorm in een bulderlach.
De Lovely Lady vat dit op als een giga belediging en stampt naar de klapdeur, gooit die open en roept;
"Weet je wel dat ik dit kan melden bij de afdeling kindermishandeling." Pff een nieuwe golf lachkriebels overvalt me. Ik rol nog net niet van de stoel.
De deur valt dicht achter een woedende 11-jarige en al schreeuwend gaat men naar boven, onder het roepen van diverse niet voor herhaling vatbare woorden.
Ik leg me erbij neer dat deze momenten eigenlijk goud waard zijn. Onze kinderen zijn opgevoed om zelfstandige weldenkende wereldburgertjes te worden. En deze dame heeft laten zien dat ze kan debateren.

De chocomel heeft ze niet gehad, die stond nog steeds in de koeling vanmiddag. En stom stom stom, die is dus net weer het onderwerp van discussie geworden. Het is nu 17.47u en zojuist kwam ze vragen of ze en glaasje chocomel mocht.
Ik neem aan dat jullie snappen dat dat niet mocht.

Paars!

Ik heb jarenlang veel zwart gedragen, aan de ene kant omdat het gewoon lekker afkleed en ook om het zo handig te combineren valt met andere zwarte kleding. Ideaal voor een ma van 4 kids.
Maar sinds een tijdje ben ik gek op paars. En dan dat diepe paars.
Ik merk dat die kleur me goed staat vanwege alle complimentjes die ik krijg. Da's altijd fijn, toch?
Staande voor mijn kledingkast ben ik maar eens aan de slag gegaan met paarse combi's te maken. 


Een paarse ruitenrok die te groot is, een paars shirt dat wel nog ergens onder gedragen kan worden maar eigenlijk niet meer zo. Een paars jasje , een paars vest, twee paarse truien, twee paarse sjaals. In combinatie met zwart (wat ik ook veel heb) zelfs sjiek te noemen. In de combi met rose, heerlijk opvallend, en in de combi met combi met wit, alvast de lente binnengehaald.  Strak spijkerrokje met paarse legging, paars shirt en zwarte laarzen ook heel leuk. Maar mijn favoriet....een heupspijkerbroek met een gestreept paars / wit overhemd, met sjaal en grote riem. Een wijdespijkerbroek broek met lange trui, lekker stoer. Het paarse jasje in de combi met een zijden jurk in multicolor. Of met de roze wikkeljurk. Heb zelfs een winterjas met paars erin. Ik ga dit jaar voor paars, paars als mijn nieuwe zwart. Dan wordt het ook weer eens tijd om een paars setje oogschaduwtjes te kopen. Vroeger wel gehad, minstens in de vorige eeuw nog, dus weggedaan. 

Dus nu ik achteruit leun en mijn paarse collectie eens bekijk, weet ik ook wat ik nog voor het voorjaar erbij wil hebben. Een paar paarse schoenen, paarse leggings (of multicollour met paars) printshirtjes met paars, en bovenal....een paarse handtas. Ik ben namelijk een echte tassengek.  Ik kan me dan ook verheugen dat er op onze beurs weer iemand staat met tassen. Ik ga er gegarandeerd een (of meerdere scoren). Verder zie ik het ook wel zitten dat ik op beurs veel ga aanschaffen. Ben bang dat mijn pinpas op de Grote Maten beurs van 27 en 28 Maart enorm overbelast gaat worden.
 Nu al happy met het vooruitzicht.

Een geweldige jurk gezien bij Mexx. Kan alleen geen afbeelding erin zetten. Moet nog veel leren over bloggen. pff

Kom jij dan ook naar de beurs, dan zul je me waarschijnlijk herkennen aan paarse kleding.

Zoniet dan hier een foto, die gemaakt is door StudioX-posure van Ad. 

De eerste week van het nieuwe jaar.

Amper het oude jaar de deur uitgeveegd en het nieuwe binnengelaten of je wordt me toch een partij geconfronteerd met je eigen gewoontes. Jeutje.
Stoppen met roken? Minder wijn drinken, mijn leven anders vormgeven. Een heleboel zaken waarvan je zou zeggen, jaaaa doen we. Maar als ik een ding heb geleerd in het afgelopen jaar dan is het wel dat je de dingen die je doet of wilt gaan doen, alleen maar moet doen voor jezelf. Omdat jij het wil, omdat jij ervan overtuigd ben dat het precies het goede is voor jou.

Mijn goede voornemen voor dit jaar is dan ook te gaan genieten. Genieten van het leven, van mijn man, mijn kinderen, mijn familie, mijn vrienden, mijn hobby's en mijn werk. Om dat te kunnen moet ik een aantal dingen loslaten. (ken je dat?? Die drive van binnen..die zegt DAT MOET?)

Ik heb een heleboel dingen die ik altijd moet van mezelf. Ik moet mijn werk goed doen, helemaal niets mis mee. Alleen ik heb de neiging gehad dat altijd vreselijk te overdrijven. Ten koste van mezelf en mijn familie. De rekening heb ik daarvoor al gepresenteerd gekregen. Een Burn-out.
Nu bijna een jaar na dato..heb ik geleerd dat het leven meer is dan de optelsom van mijn werkzaamheden. Ik ben niet wat ik doe. Ik wil ook niet meer zijn wat ik doe. De vrouw die je alles kon vragen, en dan deed ze het ook nog.
Nee ik kies nu zaken uit. Ik overleg met mezelf en bedenk op voorhand wat ik er mee kan en wil (heb ik mijn andere blog op hyves ook al eens beschreven)

Een van zaken die ik voor mezelf zo graag wil is het opstarten van een eigen bedrijfje. Een bureau dat kinderen begeleid vanuit hun kwaliteiten en niet vanuit de beperking die ze misschien hebben.
Ik heb al een redelijk goed idee van hoe ik het wil doen. En ik heb ook al diverse geluiden gehoord van mensen die ik het plan heb voorgelegd, dat het wel eens zou kunnen werken.

Verder wil ik graag een groot succes maken van de Miss Plussize Fashion verkiezing en natuurlijk ook de Beurs in Eindhoven blijven doen. Ook vind ik het fantastisch om shows te lopen en shoots te doen.
Ook het acteren in de plaatstelijke revue is en blijft erg leuk om te doen.
  Dus als het aankomt op het grote genieten dan heb die dingen al voor mezelf duidelijk.

Maar het allerbelangrijkste is dat ik meer van mijn man en mijn kinderen wil gaan genieten.
We hebben allebei een drukke baan en studeren ook allebei nog erlangs. Dat is druk en dat is af en toe heel erg goed plannen ( 80 procent is planning en 20 procent is paniekvoetbal)  Daardoor komen we wel eens tijd te kort voor het o zo belangrijke huishouden en het huis opzich. Nou heb ik daar jaren lang een complex van gehad. Ik moest en ik zou alles kunnen (multitasken in het kwadraat). Ik rende van hot naar her, verlegde hier een stapel en propte daar een doos vol. Deuren dicht en niemand ziet de rommel in klerenkast. Bezoek?? huppatee alle was effe weg proppen. En niemand ziet het. Daar ligt voor mij nog wel de grootste uitdaging.
Mijn kids geven aan dat ik veel aangenamer ben als ik niet zo loop te rennen, en dat ze veel fijner vind dat ik lekker met hun een grote puzzel ga maken. Wat kan hun die was schelen ( ja ja totdat ze uit willen en hun favoshirt niet is gewassen of gestreken). Ik betrap me er zelf op dat ik inderdaad veel aangenamer ben als ik me niet als Superwoman door het leven beweeg.
Die mat zuigt zich helaas niet zelf, en de afwas kan ook nog steeds niets alleen in en uit de machine, maar ach de sfeer in huis is wel fijn. En dat telt.

Dus voor dit jaar..zijn dit mijn speerpunten:
* Genieten, (volle teugen en met heel mijn hart)
* Minder bezig zijn met stress om de stress.
* Ik doe wat ik doe maar ik ben niet wat ik doe.
*Iedere dag minstens een keer hartelijk hebben gelachen ( Begint al in de morgen bij de eerste blik in de spiegel)
* Houden van het leven, van de mensen om me heen, de mensen die belangrijk zijn voor mij.

Ow ja en als deze blog weer de mist ingaat (3 blogs niet kunnen publiceren grrr) dan heb ik hem godzijdank in Word staan. (  Jaja weer wat geleerd)