Dankbaar.

Juli 2014
In het koude onbarmhartige T-L- licht kijk ik in de spiegel. Realiserend dat ik niet leuk vind wat ik zie, maar tevens als een idioot, gelukzalig en dankbaar glimlachend naar mijn spiegelbeeld. Ik ben er nog! Een korte en immens belangrijke zin. Gefronst kijkend naar mijn spiegelbeeld ontdek ik steeds meer blauwe plekken. Ik schrik er niet meer van, maar ben me wel bewust van de impact die de gebeurtenis waardoor ik deze plekken heb, op me heeft. Ik schakel terug naar het moment dat het gebeurde...de adrenaline rush van het moment...het vechten of vluchten syndroom...overleven....wegwezen..helpen.
Bam..met een klap eindigde het zo lang verwachtte begin van de vakantie. En niet alleen voor mij maar ook voor mijn man, mijn gezin mijn collega's. BAM en het leven staat even stil. En dan begint het. Herstellen!

Februari 2015
Ik ben me ervan bewust dat het niets is wat ik heb meegemaakt in vergelijking met andere mensen die dit beleeft hebben. Maar voor mij is er op die dag iets gebeurt wat ik maar langzaam in het juiste perspectief kan zien.
Het lied van Herman van Veen..Opzij is van toepassing op mij...ondanks  een burn-out en wijze lessen was deze BAM-ervaring wezenlijk....om te onthaasten, om te realiseren, om te begrijpen, om om te denken, om te gaan genieten, te gaan genezen, te gaan geloven, te gaan "zijn", om het leven te vieren. Nu zijn we meer dan een half jaar verder en realiseer ik me steeds meer dat ik door deze BAM ervaring anders in het leven sta, anders ben geworden, anders kijk en anders denk.
Ja mijn herstel duurt lang en is nog regelmatig pijnlijk. Iedere dag is er een van grenzen opzoeken en keuzes maken. En na een goede dag volgt ook vaker een slechte dag. Maar het zijn mijn keuzes hierin die bepalen hoe ik herstel.

Kun je dankbaar zijn voor de BAM-ervaringen in je leven??? Ik wel!

Creatief met kurk en andere zaken.

Sinds januari 2014 ben ik begonnen met tekenen...begonnen is niet de juiste term...ik deed het al eerder maar door drukte en andere omstandigheden kwam ik er niet meer toe. Nee dat klopt niet helemaal..ik nam me de tijd er niet voor.
Enfin...sinds januari ben ik aan het tekenen geslagen...en post ik mijn  tekeningen op Facebook..in een besloten groep. Dat is zo leuk om te doen...zo krijg je namelijk veel feedback over je werk en kun je ook inspiratie opdoen door het werk dat anderen laten zien.

Nou vond en vind ik het altijd al leuk om te "knommelen"....ooit nog eens 3D kaarten gemaakt..maar inmiddels ben ik verder gegaan....pruiken pimpen, tekenen, taarten bakken...ik geniet er intens van.
Vandaag had ik echter een uitdagingkje.

Voor de Sambaband waar ik bij ben hadden ze bedacht dat we een soort van schouderkapje gingen maken....ik zal de werkbeschrijving hier niet plaatsen..maar laat ik zo zeggen...veel lijm was nodig om dit werkstuk voor elkaar te krijgen.
Nou ben ik zelf van het type "perfectionist" en dat zorgt ervoor dat als ik aan zoiets begin...ik de onbedwingbare neiging heb om alles te doordenken en vooraf al helemaal in het creatief proces de details te willen bepalen.
Goed...of nee  uhm dussss....mmmm enfin.

Ik had alle materialen in huis...keurig netjes aangeleverd door het materialenteam van de band. Maar ik kon tijdens het gezamelijk knutselen niet de rust vinden om het te doen....dan maar thuis aan de slag...want als volleerd "knutselfrutselbak-en-tekentiepje"heb je natuurlijk alles in huis. In huis, inderdaad dat is de juiste term.  Voor deze creatieve uitspatting had ik namelijk een lijmspuitbus nodig, die ik zeker weten, nog in februari, voor de carnaval  had gebruikt, om samen met een vriendin een enge pruik te pimpen. Maar waar was die spuitbus nou gebleven...mmm....vaste plek zou zijn, in kist met knutselfrutselspullen. Maar daar was hij dus niet te vinden...dan maar even in de carnavalskist kijken. Iedereen heeft natuurlijk zo'n kist, die gemiddeld maar twee keer per jaar opengaat....voor de carnaval...om te kijken wat je aantrekt...en na de carnaval om...met wallen onder je ogen van een week losgaan..de spullen weer terug in de kist te mieteren. Mijn hubbiemans was zo lief om even de tv, die op de kist staat, op te tillen zodat ik even kon spieken of te Plustas met de spuitbus in de kist zat....nee dus.
Dank aan hubbiemans voor de ondersteuning....dan dus verder zoeken..boven op zolder is een plek waar ik, als carnavalist eerste klas,  mijn zooi bewaar. Op naar de zolder dus. Komende bij de afdeling, Kerst, Carnaval en andere zooi, valt mij op dat ik helemaaaaaal geen Carnavalsspullen kan vinden. Hoe kan dat nou? Weer naar beneden....even prakkedenken...toch maar weer naar de zolder.  Goed voor de beenspieren en de kuiten, 24 treden omhoog en omlaag en dat twee keer.....mmm dan mag er nu wel een wijntje gedronken worden.......maar ik wijk af. Die spuitbus zal en moet er komen. Want mijn toch wel geniale ontwerp moet nog gelijmd worden. Dus weer naar boven. En dan blijkt de afdeling Carnaval, helemaal in tegenstelling tot mijn verwachting, te zijn verhuist, van de rechterkant van de zolder naar de linkerkant van de zolder. Ja hallooooooo dat kan zo maar niet...uiteindelijk dan de bus gevonden en nijver aan de slag.
Driehoekjes van glanzend groen op een strakblauwe ondergrond. Maar ik wil niet dat hele ding inspuiten....even prakkedenken....oplossing is als snel gevonden....op een kartonnetje prikken en inspuiten...even wachten en dan op het karton plakken..al zeg ik het zelf..GENIAAL.

Na dat ik dit met verve heb gedaan, plak ik de goudkleurige linten erom  heen...mooi. Helemaal happy..tot dat.....ik ontdek dat er nog een fluffyachtig blauw boa-ding opgeplakt moet worden...ik vind het niet echt passen. Dus ik bel het opperhoofd van de afdeling kleding van de band en vraag of dat fluffyachtig blauw boa-ding er ook echt op moet.....ja dat moet.....in "sjaopsnaam" dan maar. Maar de purist in mij is niet tevreden. Ik moet het nog "van mij" maken. En dus bedenksel ik nog een speciaal dingetje voor op mijn schouderkapje. Nadat dit er op zit, trakteer ik mezelf op een aanpassessie...en ja hoor....er moet nog echt een elastiek onder de armen door, want anders stijg ik bij een fris en fruitig windje, met schouderkapje en al op.

Saillant detail voor de groothoofdigen onder ons.... bij het aanpassen bleef het ding op mijn oren hangen en had ik opeens een soort van sombrero (maar dan niet echt). 

Inmiddels ligt het schouderkapje te drogen, en kan ik zeggen dat ik mijn ding gedaan heb.

Morgen ga ik aan de slag met schetsen....nog een weekje vakantie voor de boeg.
Hier een voorbeeld van wat ik dan zoal schets.

Blogstilte

Het zal menigeen niet eens zijn opgevallen...maar de laatste tijd zijn er geen blogjes van mij meer verschenen. Daar is niet echt een directe reden voor, een grondige verklaring of een goede smoes. Anders dan...ik had er de puf niet voor. Niet dat er geen leuke spannende verdrietige of andere emotionele momenten zijn geweest. Verre van dat. Nee eerder het feit dat in de avonduren, ik gewoon lekker met de pootjes in de ambulancestand lag te vegeteren op de bank. Nou ja vegeteren. Tussen de stapels was die te vouwen waren en natuurlijk de gewone zaken des huishoudens kon je mij vinden in de ontspanningshouding.
Enfin kort en goed, vandaag zag ik in een ooghoek dat ik een blogspot had. Ooooo ja inderdaad, dat deed ik ook nog eens af en toe.
En hier istie dan....mijn eerste nieuwe blogje. Ik ga niets beloven, ik ga niets vastleggen..maar de komende tijd heb ik wel wat zaken op stapel staan die de moeite waard zijn, vind ik dan!!
Dus we gaan er aan werken.

Opvallend genoeg is deze week al een leuke te melden. Voor het eerst in meer dan 20 jaar ga ik naar de opening van het Carnavalsseizoen in Maastricht (Mestreech voor de intimi onder ons) Ik ga daar met een vriendin naar toe en we gaan er niet uitzien. De pruiken ga ik morgen halen, het schminkvoorbeeld in het brein verankerd. Dus let op...Vrijdag de elfde van de elfde loopt deze gek incluis vriendin (net zo gek) rond in Maastricht. Mocht je mij zien (knap hoor) of herkennen (nog knapper) dan mag je me natuurlijk gerust aanspreken. Ik geef ook antwoord terug.

Er is nog iets te melden...de komende tijd zullen jullie wel een blogje of twee kunnen lezen over de Miss Plussize FashionVerkiezing in Eindhoven.
40 Bloedmooie dames gaan daar strijden voor de titel Miss Plussize Fashion 2012.
Het is ieder jaar weer een eer daar te mogen jureren, maar meer nog om de volle vrouw daar positief in het zonnetje te zetten.
Dit jaar zal op 25 november de casting plaatsvinden waarbij de keuze maken voor 12 modellen die naar de finale gaan op 25 maart 2012.
Als het dit jaar weer zo moeilijk wordt als vorig jaar dan kunnen we onze borst(en) wel nat maken.
Vorig jaar won Miss Simone. Zij heeft het afgelopen jaar de volle modebewuste vrouw vertegenwoordigt en lees haar verhaal op haar Hyves.

Dat was het voor vandaag!

Cupcakes and Angels

Het kan in het leven verkeren. Zo ben je een provinciaaltje met gewone vrienden en een redelijk normaal leven en zo ga je aan de Twitter. Bij het krijgen van de nieuwe foon werd het voor mij opeens mogelijk om veel meer dan eerst te twitteren.
Dat is leuk kan ik je zeggen!! Doen!
Op Twitter leer je veel mensen kennen. Mensen die verder vaak zonder ze ooit reallife te ontmoeten,  toch vrienden worden.
Ik ben er zeer van onder de indruk dat je op twitter de meest fantastische mensen ontdekt.
Ik heb natuurlijk mijn dierbare vrienden van de Grote Maten beurs te Eindhoven maar daarnaast heb ik enorm veel leuke mensen ontmoet. En belofte maakt schuld. Een van die mensen zal ik eens even vanuit mijn visie op de Blogkaart zetten.
Ik leerde haar kennen door haar site, die vol staat met enorm veel lekkere cupcakes, niet om te eten maar om in bad heerlijk van te genieten. Ik kreeg er ooit een cadeau en sindsdien ben ik "hooked". Sindsdien volg ik haar.
Het heet The Beauty Bakery en zeer aan te bevelen als je echt orgastisch wilt genieten van badderen.
Maar daarnaast ontdekte ik dat Angel ook een redelijk prettig gestoord typetje is (Just like me!). Zo ontdekte ik dat ze samen met Yolande Schijns samen een wekelijkse redelijk hilarische blog schrijft. Yolande is de schrijfster van Opening Night haar eerste debuut roman en naar mijn eigen bescheiden mening een aanrader op schrijversgebied!
In de tweets die ik wissel met Angel komt een ding duidelijk naar voren. Als ik prettig gestoord ben dan heeft zij de overtreffende trap bereikt.

Je kunt je het beste voorbereiden op een tweet van Angel door niet na te denken en gewoon ondergedompeld te worden in de Angelfactor. Direct, opgewekt, ongelofelijk lichamelijk ingesteld, gek op kleding, chainsmoking a pack of cigarettes a day,  een wereldsmooi wijffie en voor mijn gevoel iemand die je moet volgen. A warning for the wise. Angel eet in haar eentje een hele pot sambal leeg. En de tweets die dan volgen zijn dus Poeptweets. Kun je daar niet tegen, jammer dan..want ook die zijn hilarisch.
Angel just for you girl.  Yolande ...belofte maakt schuld.
(alle hierboven staande informatie is, op de links naar andere sites na, een persoonlijk, en niet door andere informatie te onderbouwen eigen mening. Mocht je hier iets van vinden, dan mag dat!)

Toekomstvisie.

Een paar dagen geleden zaten mijn ouders aan de tafel bij ons. Kijkend naar mijn moeder, en haar ouder wordende gezicht en grijze haren moest ik denken aan een Engels gezegde.
"Growing old, Gracefully." Nou dat is iets dan mijn moeder zeer goed laat zien. Een nog zeer gave huid en mooi grijs haar. Zelf ziet ze dat niet zo, maar ja dat is vrouwen denk ik eigen. Mijn vader heeft een mooie donkere huid in tegenstelling tot mijn moeder die een sneeuwwitjestype is. Blanke huid en zwart haar, daartegenover mijn vader, donkere huid en zwart haar. Als je de foto's van hun beiden ziet in jongere jaren dan zie je een op Elvis lijkend stuk dat in een zwart trouwpak staat,  naast een Elizabeth Taylor der lage landen.
 Mijn vader is inmiddels trotse bezitter van een baard en begint te kalen, maar daar geeft hij niets om. Zijn blauw / grijze ogen zijn nog altijd zeer doordringend en kunnen de wereld aan.  Zo dat is dan mijn afkomst.
Nou zal het jullie niet verbazen dat ik mezelf niet echt terug kan vinden in deze schoonheden. Ik vond mezelf altijd maar een little ugly Duckling (hebben we allemaal denk ik wel) en ben eigenlijk pas de laatste jaren heel tevreden over mezelf en mijn uiterlijk. Maar ook ik word ouder naar gelang mijn leeftijd vordert. En daar kunt je veel van vinden. Sommige dingen kijk ik naar uit, andere zaken vind ik minder. Zo ontdekte ik dat mijn ouders allebei trotse bezitters zijn van wat ik noem de kalkoenenkin. Ik neem aan dat jullie weten wat ik daar mee bedoel. 
Ik zag het pas goed toen mijn pa een aantal weken geleden zijn baard perongeluk helemaal afschoor. Dat op zichzelf is al een heel verhaal. Hij ging de baard trimmen en kwam tot de conclusie dat de trimmer moest worden gereinigd. De daad bij het woord voegend reinigde hij de scheerkop en ging verder met het bewerken van zijn baard. HOLAAAAA opeens kwam hij er precies op tijd, net te laat achter dat hij vergeten was de afstandshouder er weer op te zetten. En dus liep er opeens een A73 over zijn gezicht. Een rechte weg waar al jaren geen zonlicht had geschenen. En ja dan kun je niets anders meer dan alles afscheren. Toen ik hem smiddags zag herkende ik hem niet. Als mijn moeder er niet bij was geweest dan had ik zo aan hem voorbij gelopen.  Maar.....ook hij heeft de kalkoenkin. En dus ben ik erfelijk voorbepaald die ook te krijgen. EN....deze week werden er op school waar ik werk foto's gemaakt en wat zag mijn spiedend oog... aan de onderkant van mijn vierkante mooie strakke kin...het begin van de kalkoenkin.
Hoe dan ook....als ik later oud en wijs ben en dan nog kan terugkijken op een geweldig leven..dan mag mijn kalkoenkin met me mee! Want,... is er wat aan de doen? Behalve snijden? Laat jullie licht eens schijnen op dit dilemma! Gobble Gobble en tot snel.

Groenvoer......!!

Een verantwoord dieet hoort er tegenwoordig bij. Je kunt geen tijdschrift openslaan , website openen of het schreeuwt je tegemoet. Groenten moet. Groenten doen je goed.

Ik ben het er mee eens, helemaal mee eens want vitamines en mineralen, sporenelementen en vezels zijn goed voor je body. Maar tegenwoordig moet je wel heel goed uitkijken wat je eet. Neem nou die rode bietenspruiten. Het is decomateriaal om een bord er mooier te laten uitzien hoorde ik op tv. Een Minister scheen er haar licht nog eens over en vertelde de natie: "Niet eten die deco, netjes laten liggen." Je zo ben ik dus niet opgevoed. Wat er op je bord ligt eet je op, dat was het credo vroeger thuis.
Maar ik denk nog wel even drie keer na, voor ik in een restaurant de volgende keer een kunstig gesneden radijsje, of in spiraal gesneden komkommer, rode bietenspruitjes, tauge of andere vormen van decoratie in mijn mond stop.
Je zou zo maar een bacterie cadeau kunnen krijgen waar je niet om gevraagd hebt. Ik moet ook zeggen dat ik me vaker afvraag hoe het met de hygiene in een restaurant is gesteld. Daar waar ik kom wil ik altijd wel graag de keuken kunnen vertrouwen. En juist om dat vertrouwen gaat het hem nou net. Ik zit niet te wachten op Ehec en mijn familie ook niet. Maar aan de andere kant nooit meer uit eten is ook geen optie, zoals geen groenten eten ook niet kan.
Ik hou van groenvoer, ben echt een knijn bij tijd en wijle...maar wel thuis. Lekker verse tomatensalade, komkommers in een zoetzure dressing, sla alle soorten en kleuren, noem maar op... Heerrrrrrlijk. Maar vandaag in de supermarkt betrapte ik mezelf erop dat ik bij de groenteafdeling, alle landen van herkomst aan het checken was. Spanje?? doe maar niet. Duitsland??  No go! Tauge in het bamipakket ..effe niet! Dus alle negatieve publiciteit heeft toch wel invloed op me gehad. Ik waste altijd alle groenten behalve die voorverpakte sla en dergelijke. Maar momenteel was ik alles. Alle groenten worden onder de stromende kraan boenen, met veel water..blijkt dat geen ene moer te baten. Koken die handel..minstens een minuut op 80 graden. Dag komkommer en hallo kwamkwammer (verleden tijd van komkommer), sla-derrie ipv van knapperige blaadjes. Dat gaat het dus ook niet worden.
Zo langzamerhand denk ik dat we een beetje aan het doordraaien zijn. Vroeger at ik wortelen van het veld, bespoten met varkensmest, at ik rauwe erwten onder het doppen, speelden we op de plaatselijke vuilnisbelt, waar toen ook nog een open riool op uit kwam. Ik ben er naar mijn weten nooit ziek van geweest. Het ligt dan aan je immuunsysteem, zei mijn moeder altijd. Vies worden moet, daar wordt je sterk van. Groenten met zand...eten want zand schuurt de maag..!!! En ziek worden is okee, daar wordt je sterker van. If it doesn't kill you it makes you stronger! Of ligt het aan het feit dat de wereld zichzelf ziek heeft gemaakt door alle ziektes te willen uitbannen. Ben geneigd het laatste wel degelijk te geloven. Jammer we maken onszelf dus ziek door niet ziek te willen zijn. Strakke actie mensheid!!

Ik ga denkelijk toch maar over op het vitaminearme dieet van mijn goede vriend DoktahD (Baron van Beauluna). Hij zweert bij de Bamischijfvanvijf., En binnenkort komt zijn boek uit. Verantwoord en veilig  frituren (EHEC-vrij). Effe erbijzeggend dat dit een grapje is voordat de Warenautoriteit mij en hem op de vingers komt tikken.
Vanavond eten wij in ieder geval alles uit de Bamischifvanvijf. En de rode bietenspruitjes????? Laten liggen hoor.

 Blijken dus meer mensen dit geniale idee te hebben. Waaah

Je wordt ouder Mama geef het maar toe!

Eigenlijk heb ik geen problemen met mijn leeftijd. Sterker nog ik ben er trots op steeds weer een jaartje erbij te mogen tellen.
Ik ben 45 en trots op mijn leeftijd en ook op hoe ik het nog doe. Ben op een aantal kleinigheidjes best nog fit  (slijtage aan knie dankzij sporten niet meegerekend). Vanmorgen nog met de fiets de boterhammen voor de jongste van de vier telgen na gaan brengen. Niet buiten adem geweest. Das mooi dan!

Ik word wel steeds geconfronteerd met het feit dat mijn kids ook ouder worden. En dat ik dat veel meer problematisch vind dan mijn eigen leeftijd. Van de vier koters hebben er momenteel twee al de leeftijd van volwassenheid bereikt. Dat dit gepaard gaat met volwassen gedrag was mijn grote hoop. En ik moet zeggen het valt me niet tegen. De opvoeding is in zoverre voldoende geweest dat ik mij niet hoef te schamen als ze in de buitenwereld "hun ding" doen.

De anders twee meiden zitten nog steeds in de Puberandus Grandus fase. Met andere woorden, het maakt niet uit wat er gebeurt is of gezegd wordt, het maakt ook niet uit wie het was, en nog veel minder interessant is het waarom van het gezegde. Maar alle voorgaande onderdelen zijn een reden. Een reden om vulkanische aktiviteit van ongekende grote op te wekken. De vulkaanuitbarstingen in Chili en Ijsland zijn er niets tegen.

Als de wind fout staat dan ontstaan er vaak zeer ontvlambare situaties die zich kenmerken door verbale uitbarstingen van wereldformaat. Waarbij er zinnen, deelzinnen, onderdelen van zinnen en gewoon plain en simple niet te herhalen woorden voorbijvliegen. In zo een rap tempo dat ik denk dat het een ping-pong wedstrijd is op wereldniveau.
Voorheen (lees een maand of wat geleden) placht ik in te grijpen en voor Politieagente te spelen.
Ik ben daarmee gestopt. Ik heb besloten deze beker aan mij voorbij te laten gaan en me (welbewust) te onttrekken aan deze strijd der Puberandussen. Ik hoor het allemaal wel en trek ook mijn wenkbrauwen op maar ik laat dit gekissebis vanzelf doodbloeden. Het kan 5 minuten duren of een hele dag, en afkappen kan altijd nog bij het ontstaan van handgemeen.

Maar dit is wel de reden dat ik me af en toe oud voel. Deed ik dat vroeger ook?? Heb ik mijn ouders ook zo gefrustreerd?? En sterker nog, hebben zij er ook grijze haren van gekregen? Hebben ze ook negatieve  gedachtes gehad over de waarde van hun opvoeding?

Ik wens te denken van niet. Ik hoop ook dat het niet zo is. Want als dat wel zo is dan wil ik mijn ouders alsnog mijn excuses aanbieden. Vanwege alle onrust die het veroorzaakt, vanwege het verdrietige gevoel dat je hebt als je kids dit doen. maar ook vanwege het feit dat ik het me niet eens kan herinneren. En dus mijn kids dit waarschijnlijk ook nooit meer terug kunnen halen. En ik het ze niet kan kwalijk nemen.
Dit zorgt er dus voor dat ik ook geen energie hierin hoef te steken. Energie overhouden is goed, kun je voor andere dingen inzetten.Dan voel je je niet zo oud, en kun je nog effe lekker de badkamer een beurt geven. Hoor je ook het gekibbel beneden niet!


Een ding is zeker!
 "het is maar een fase...het gaat allemaal voorbij"