Juli 2014
In het koude onbarmhartige T-L- licht kijk ik in de spiegel. Realiserend dat ik niet leuk vind wat ik zie, maar tevens als een idioot, gelukzalig en dankbaar glimlachend naar mijn spiegelbeeld. Ik ben er nog! Een korte en immens belangrijke zin. Gefronst kijkend naar mijn spiegelbeeld ontdek ik steeds meer blauwe plekken. Ik schrik er niet meer van, maar ben me wel bewust van de impact die de gebeurtenis waardoor ik deze plekken heb, op me heeft. Ik schakel terug naar het moment dat het gebeurde...de adrenaline rush van het moment...het vechten of vluchten syndroom...overleven....wegwezen..helpen.
Bam..met een klap eindigde het zo lang verwachtte begin van de vakantie. En niet alleen voor mij maar ook voor mijn man, mijn gezin mijn collega's. BAM en het leven staat even stil. En dan begint het. Herstellen!
Februari 2015
Ik ben me ervan bewust dat het niets is wat ik heb meegemaakt in vergelijking met andere mensen die dit beleeft hebben. Maar voor mij is er op die dag iets gebeurt wat ik maar langzaam in het juiste perspectief kan zien.
Het lied van Herman van Veen..Opzij is van toepassing op mij...ondanks een burn-out en wijze lessen was deze BAM-ervaring wezenlijk....om te onthaasten, om te realiseren, om te begrijpen, om om te denken, om te gaan genieten, te gaan genezen, te gaan geloven, te gaan "zijn", om het leven te vieren. Nu zijn we meer dan een half jaar verder en realiseer ik me steeds meer dat ik door deze BAM ervaring anders in het leven sta, anders ben geworden, anders kijk en anders denk.
Ja mijn herstel duurt lang en is nog regelmatig pijnlijk. Iedere dag is er een van grenzen opzoeken en keuzes maken. En na een goede dag volgt ook vaker een slechte dag. Maar het zijn mijn keuzes hierin die bepalen hoe ik herstel.
Kun je dankbaar zijn voor de BAM-ervaringen in je leven??? Ik wel!
